DID ARYAN AND INDUS VALLEY CIVILIZATION MIX TOGETHER?

 

Many Indian scholars now claim that Aryans originated in India, but the evidence, especially that of etymology does not support this view.

The Andronovo culture is a collection of local cultures that flourished between 2000-1150 BC in present day Kazakhstan and parts of Ukraine and Russia till Siberia. Almost all the scholars agree that the Andronovo culture is Indo-Iranian. This culture comprised of highly mobile communities and also settled villages comprising of 2 to 20 houses, but some villages comprising of 100 houses have also been discovered. Their livestock included cattle, horses, sheep, goats and camels.

This culture is noted for regional advanced metallurgy. They minded Copper in the Altai Mountains from around 1400 BC. This is a range where the present countries of Russia, China, Mongolia and Kazakhstan converge. Bronze objects were numerous and there were workshops for Copper.  

Their pottery is called Incised Coarse Ware or ICW which is grey and brown in colour with incisions of geometrical shapes on them. Most researchers associate this culture with early Indo Iranian languages and it is credited to have invented the spoke wheeled chariot in 2000 BC. This culture is associated with Iranian names and by the historical evidence of dominance by various Iranian speaking peoples including the Sakas(Scythians), Sarmatians and Alans.

Comparisons of archaeological evidence of the Andronovo and textual evidence of Indo Aryans( Vedas and the Avesta) are frequently made by scholars to support the Indo Iranian identity of the Andronovo culture.  In studies regarding physical appearance, Andronovo has been described by characteristics that are similar to Europeans. Through Iranian and Indo Aryan migrations this physical type came Southwards and mixed with aboriginal peoples and formed the modern population of India.

I am giving below the DNA map of the Indian states. In the map one can clearly see that Indians are a mixture of 4 races. 1. Neolithic Iranian, 2. Deep east Eurasian, 3. Western Steppe Herders and 4. East Asian.

The Southern states only have a mixture of 2 racial types; Neolithic Iranian and Deep east Eurasian. All the Northern states have a mixture of 3 races with the first 2 being the same as the Southern states with the 3^rd being Western Steppe Herders. Bengal has 4 types of races with the first 3 being the same as for the Northern states and the 4^th being East Asian. Orissa is almost like the Southern states but with a very slight strain of Western Steppe Herders.             

Most unfortunately, till date the script of the Indus valley given on its numerous seals has not been deciphered. Being the most ancient script India has, it may reveal some secrets. Many charlatans claim they have deciphered this script on social media which is nonsense. There is no way to decipher them unless one can compare it with another language known to us. However, none of our current languages even remotely compare with this script. Of course, the DNA map of North India clearly indicates a relationship between our people and the Iranian people but with the blood of Western Steppe herders being totally absent from South India.

That is present in both Iranians and North Indians. The Western Steppe Herders ancestry is also known as  Yamnaya ancestry. But then the point is that if Yamnaya ancestry is completely absent from the South, then is it possible that the North Indians and the South Indians have not interbred? If there had been interbreeding then the Yamnaya blood also should be present in the South Indians, but that is not so. But how can that be possible? Because both the North and South Indians share a big amount of similarity in blood for the types of both Neolithic Iranian and Deep East Eurasian in which case they must have a common ancestry. I am not able to figure this out and it puzzles me very much.

BRAHMAKUMARIS.

 

This sect was founded by Lekhraj Khubchand Kripalani (also known as Dada Lekhraj)  at Hyderbad, Sindh. Initially he founded the ‘Om Mandali”. Lekhraj Kriplani was originally a member of the Vaishnava Sect of Vallabhacharya but started conducting his own Satsang. Lekhraj was originally a jeweller before he turned to this philosophy.

In 1937 Lekhraj named some of the members of the Satsang as the Managing committee and transferred his fortune to them. This committee is known as the Om Mandali and was the nucleus of the Brahmakumaris. Several women joined the Mandali and transferred their wealth to the organisation.

He got most of his women and child followers from the “Bhaibund” caste which is one of the castes of Sindhis. This following consisted of the wives and children of wealthy merchants and businessmen whose husbands and fathers were overseas on business. The group taught that the young women had the right not to marry and married women had a right to choose celibacy. This obviously led to the male members of the community vehemently opposing it.    

The Sindhi community from which Lekhraj comes opposed the concepts of the Mandali that women should be less submissive to their husbands and also that chastity should be practiced by the women. The Mandali was accused of disturbing the families by some Sindhi organizations and to escape persecution Lekhraj moved the Mandali from Hyderabad to Karachi where they lived in an ashram.  

In 1939 the mothers of 2 girls aged 13 and 12 from Hyderabad (Sindh) filed an application in the court at Karachi against Om Mandali stating that the girls were being forcefully detained by the Om Mandali in the Karachi Ashram. The Karachi court upheld the petition of the mothers and ordered that the girls be sent back to their mothers. The decision was appealed in the High Court which upheld the Karachi Court’s decision. However, the parents of one of the girls whose name was Hari were persuaded to let her stay in the Ashram.  

Several Hindus continued their protests against the Mandali and some members of the Sindh Assembly threatened to resign if the Mandali was not outlawed. The Sindh Government finally outlawed the Mandali and on further pressure by the Hindu assembly leaders, the Government ordered the Mandali to close and vacate the premises. Nevertheless, Om Mandali continued to hold satsangs and the Government did not enforce the ban.

After the partition of India, the Om Mandali moved in 1950 to Mount Abu in Rajasthan and renamed itself as the Brahmakumaris. Lekhraj died in 1969 and after that Brahmakumari’s expanded to other countries. Since the 1970’s it has spread throughout the West.  In 1980 the Brahmakumaris registered as an NGO with UN. In 1983 it got the consultative status with the Economic and Social Council of the UN. The leadership and membership of the Brahmakumaris remains predominantly female. Its membership worldwide was estimated to be about 450,000 in the year 2000.  

Brahmakumari’s do not believe in race, religion, nationality and gender and tries to teach that through meditation. It emphasises the concept of identity as souls rather than bodies.  Through this practice they aim to establish a global culture. They believe that all souls are good by nature and God is the source of all goodness.

The movement sees itself as a vehicle for spiritual teaching rather than as a religion. The adherents of this thought made many predictions of the violent destruction of the world between 1987 and 2008 all of which failed.

The Brahmakumaris borrow a lot from Hinduism. Their concept of souls, karma, rebirth, generation and destruction of the world through the 4 yugas ( incidentally their yugas are 1250 years each and the world would end in 5000 years when the 4 yugas are complete. This is unlike Hindu literature which says each yuga is of different duration and is far longer than this 5000 years) , meditation and so on are taken from Hinduism only. The only difference is that it is addressed more towards women, led by women and it preaches celibacy.

Nothing should be taken to an extreme but Brahmakumaris preach just that.

1.       Complete celibacy in or out of marriage. – 

This is nothing sort of being childish to me. What is so special about not having sex? Similarly we can also stop taking food; where is the problem? And then die meditating. They should do that and seek their own salvation through it.    

2.        Satvic lacto-vegetarian diet—Excluding eggs, onions and spicy foods, that too cooked only by the Brahmakumaris or their members--- 

 Silly postulate again. The best way for them is meditate and die why eat food at all? Not needed.   

3.       Abstention from Alcohol, tobacco and non-prescription drugs—

 Now why only that much? Why do they not stop taking medicines altogether? Let their meditation cure them.

 4.       Daily early Morning Meditation—

Nothing wrong with this and it is one of their good postulates. A great idea to refresh the mind in the morning.

5.       Daily Morning Class at 6.30 AM—

A fine idea to soak down new things when the mind is fresh.

6.       Frequent wear of white attire to symbolize purity—

What is so special about white? That is merely an idea formulated by humans. Does that hold for divinity too? Apart from that, any colour is as pure or impure as another.

7.       Preference for the Company of the other Brahmakumari followers—

So they want to limit the thoughts of the person lest they question their belief itself. There is a fear in them that a follower may rebel against their thoughts.  

 I am saying this not to anger the guys who believe in religion and each is entitled to their own belief. But each religion merely juxtaposes human thoughts on to god. Very simple operation indeed. Humans like, so god likes, humans’ love, so god loves, humans hate, so god hates, humans are vengeful, and therefore god is vengeful and so on till all the human emotions are packed on to god. So society imagines god to be like any human but merely with more super powers (they merely become super because they are not possible to emulate for humans).

How can god be separate from us? Anyway our Upanishads themselves say “Tat vam asi” or “You are that” or “You are the Supreme” and are not separate from him. But we have forgotten our own thought and search for him (in fact God cannot even have a gender so I should say it instead) everywhere except within yourself. This realization that we are a part and parcel of this Universe (and therefore of that Supreme) is the ultimate religion and it requires no other precepts or principles to understand it and it is complete by itself. Although we are a part and parcel of that ultimate reality we can never know anything about it. Because it stretches in unimaginable and infinite number of dimensions far beyond our consciousness. Our Upanishads again say that Brahman or the Ultimate can never be defined and when one starts defining Brahman one ends up with Eswara or the personal god, and we can define Brahman only by negation by saying this is not that, this is not that, and never by affirmation.  

మహారాణా సంగ్రామ్ సింగ్ ( రణ సంగా )

 

మహారాణా సంగ్రామ్ సింగ్ ( రణ సంగా ) భారతదేశంలోని గొప్ప రాజపుత్ర  రాజులలో ఒకరు, ఆయన  బాబర్‌కు వ్యతిరేకంగా నిలిచాడు, అయితే దురదృష్టవశాత్తు మోసం మరియు ద్రోహం కారణంగా బాబర్ చేతిలో  క్రిస్తు శకం  1527 లోఖన్వా యుద్ధంలో ఓడిపోయాడు. అయినప్పటకి బాబర్ వద్ద ఫిరంగులు లేకపోతే విజయం రాణా నే వరించి ఉండును. 

ఆ కాలంలో ఏ భారత రాజ్య పాలకుల వద్ద కూడా ఫిరంగులు లేవు, అందుచేత బాబర్ ఫిరంగులు  మోగుతుండగా రణ సంగా సైన్యంలోని రాజపుత్రులు వాటిని గుర్రాలపైన కేవలం కత్తులు బల్లాలు ధరించి ముట్టడించారు. అసలు అలాంటి యుద్ధం గెలవడం ఎవరి తరం? వారు ఆ ఫిరంగుల చేరువకు వచ్చేలోగా వారు ముక్కలు ముక్కలు అయిపోతారు.

రణ సంగా అని కూడా పిలువబడే మహారాణా సంగ్రామ్ సింగ్ 1484 సంవత్సరంలో సిసోడియా వంశం నుండి మేవార్‌కు చెందిన రాణా Raimal జన్మించాడు. రణ సంగా తన సోదరులతో వారసత్వ యుద్ధం తర్వాత 1508 సంవత్సరంలో తన తండ్రి రాణా Raimal  తరువాత రాజ్యానికి వచ్చాడు.  అతను రాణా కుంభా మనవడు, అతని తాత పేరుతో కుంబల్గర్ కోట నిర్మించబడింది.

రణ సంగా అధికారంలోకి వచ్చినప్పుడు గుజరాత్ సుల్తానేట్ సుల్తాన్ ముజఫర్ షా II ఆధ్వర్యంలో దాని శక్తి యొక్క ఉచ్ఛస్థితిలో ఉంది. ఇదార్ గుజరాత్ సరిహద్దులో ఉన్న ఒక చిన్న రాజపుత్ర సంస్థానం. రాజు మరణం తర్వాత రాయ్ మల్ మరియు భర్ మల్ మధ్య వారసత్వ పోరాటం జరిగింది. రాయ్ మల్  మైనర్, ఆయన చిత్తోర్ ఘర్ లో రాణా సంగా వద్ద ఆశ్రయం పొందాడు, భర్ మల్ ఇదార్ పాలకుడు అయ్యాడు.

1514లో రానా సంగ సహాయంతో రాయ్ మల్ ఇదార్‌పై నియంత్రణ సాధించాడు. భర్ మల్ సహాయం కోసం గుజరాత్ సుల్తాన్ ముజఫర్ షా II కి విజ్ఞప్తి చేశాడు. సుల్తాన్ నిజాం ఉల్ ముల్క్‌ను సైన్యంతో పాటు భర్ మల్‌ను తిరిగి నియమించడానికి పంపాడు. ఇందులో రాయ్ మల్ ఓడిపోయి పర్వతాలలో తల దాచుకోవలసి వచ్చింది.  

భర్ మల్‌ను రాజుగా చేసిన తరువాత, నిజాం ఉల్ ముల్క్ లో తల దాచుకున్న రైమాల్ ను వెంబడించి అతని చేతిలో 1517 లో ఘోరంగా ఓడిపోయాడు. యుద్ధంలో సుల్తాన్ యొక్క ముఖ్య అధికారులు వధించబడ్డారు. సుల్తాన్, నిజాం ఉల్ ముల్క్ ను వెనక్కు పిలిచి, జహీర్ ఉల్ ముల్క్‌ను పెద్ద సైన్యంతో పంపాడు, అతను రాయ్ మల్ చేతిలో చిత్తుగా ఓడిపోయాడు మరియు అతని సైన్యంలో చాలా మంది సైనికులు వధించబడ్డారు. సుల్తాన్ తర్వాత నుస్రత్ ఉల్ ముల్క్‌ను పంపాడు, కానీ కానీ ఆయన కూడా రైమాల్ ను ఏమి చేయలేకపోపోయాడు.  రాయ్ మల్ విజయాలన్నీ రాణా సంగ సహాయంతో సాధించబడ్డాయి.

1517లో ఇబ్రహీం లోడి ఢిల్లీ సింహాసనంపై విజయం సాధించాడు. అతను తన సామ్రాజ్యంలోని కొన్ని ప్రాంతాల పైన మేవార్ల ఆక్రమణల వార్తలను అందుకుని మేవార్ కు వ్యతిరేకంగా తన సైన్యాన్ని నడిపాడు. రాణా సంగ ఖటోలీ వద్ద అతనిని యుద్ధంలో కలవడానికి ముందుకు వచ్చాడు, అక్కడ వారి సైన్యాలు యుద్ధంలో చేసాయి.  ఢిల్లీ సైన్యం రాజ్‌పుత్‌లను తట్టుకోలేక కేవలం 5 గంటల వ్యవధిలో సుల్తాన్‌తో సైన్యం ఓడిపోయి సుల్తాన్ తో సహా పారిపోయింది. పారిపోయింది. ఒక లోడి రాకుమారుడు రాణా సంగ చేతిలో ఖైదీగా విడిచిపెట్టబడ్డాడు, అయితే సుల్తాన్ అతని మోచన క్రయధనం చెల్లించటం వలన తరువాత విడుదల చేయబడ్డాడు.

యుద్ధంలో, రాణా కత్తి దెబ్బ తగిలి ఒక చేతిని పోగొట్టుకున్నాడు. అంతే కాక, కాలికి ఒక బాణం దెబ్బ వలన కుంటివాడు కూడా అయిపోయాడు.

ఇబ్రహీం లోడి రాణా చేతిలో తన ఓటమిని మరచిపోలేదు. ఆయన తన సైన్యాన్ని జాగ్రత్తగా సన్నాహం చేసి తిరిగి 1519  లో తిరిగి ధోల్పూర్ వద్ద రానా సైన్యంతో యుద్ధం చేసాడు. ఎప్పటిలాగే సుల్తాను సైన్యం రాజపుత్ర అశ్విక దళం దాడిని తట్టుకోలేక చిత్తుగా ఓడిపోయింది. ఈ యుద్ధంతో దాదాపు రాజస్థాన్ మొత్తం రాణా చేతుల్లోకి వెళ్లిపోయింది.

రాణా సంగా  చందేరి ప్రాంతాన్ని మేదినీ రాయి కి జాగీర్  గా ఇచ్చాడు. అందులో కొంత భాగాన్ని మాల్వా సుల్తాన్ మహమ్మద్ ఖిల్జీ II ఆక్రమించాడు. అది రాణా కు అవమానం. అతను చిత్తోర్ నుండి రాథోర్స్ ఆఫ్ మెర్టాచే బలపరచబడిన పెద్ద సైన్యంతో ముందుకు సాగి 1519 సంవత్సరంలో గాగ్రోన్ యుద్ధంలో అసఫ్ ఖాన్ నేతృత్వంలోని గుజరాత్ సుల్తాన్  సహాయకులచే బలపరచబడిన మాల్వా సుల్తాన్ దళాలతో యుద్ధం చేసాడు. 

సుల్తాన్ అశ్విక దళం రాజ్‌పుత్ అశ్విక దళం యొక్క ముట్టడి తట్టుకోలేకపోయింది మరియు వారి రక్షణ గోడ చీలిపోయింది. తరువాత రాజ్‌పుత్ అశ్వికదళం మిగిలిన మాల్వా దళాలపై పడింది, అవి నిర్ణయాత్మకంగా ఓడిపోయాయి. సుల్తాన్‌ల సైన్యంలో చాలా వరకు నిర్మూలించబడ్డాయి మరియు అసఫ్ ఖాన్ కొడుకుతో సహా అతని అధికారులు చాలా మంది చంపబడ్డారు. అసఫ్ ఖాన్ యుద్ధ స్థలం నుండి పారిపోయాడు మరియు మాల్వా సుల్తాన్ గాయపడి రక్తస్రావం అయ్యి ఖైదీగా బంధించబడ్డాడు.

రాజపుట్ ధీరోదాత్తత ప్రకారం రాణా మాల్వా సుల్తాన్ ను గౌరవంగా చూసి అతని రాజ్యాన్ని తిరిగి అతనికి ఇచ్చాడు. దానికి కృతజ్ఞత గా సుల్తాన్ తన వజ్రపు కిరీటాన్ని, బెల్ట్ ను రాణా కు సమర్పించాడు. రానా సుల్తాన్ భవిష్యత్తు మంచి ప్రవర్తన కోసం చిత్తోర్‌గఢ్‌లో సుల్తాన్ కుమారుడిని బందీగా ఉంచాడు.

ఈ క్షమాపణ అబుల్ ఫజల్‌తో సహా అందరు ముస్లిం చరిత్రకారులచే గుర్తించబడింది. అది వారిచే ఒక గొప్ప చర్యగా పరిగణించబడింది. కానీ ఈ పని తరువాతి కాలంలో రాజపుట్ లకు హాని చేసింది.

1520  సంవత్సరంలో ఒక Minstrel (అంటే జానపద పాటలు పాడే వాడు) రాణా సంగా యొక్క ధైర్యాన్ని, ఉదార  గుణాన్ని పొగడగా, గుజరాత్ సుల్తాన్ యొక్క జాగీర్దారు అయిన నిజాం ఉల్ ముల్క్  అతనిని అవమానించాడు. రాణా కు కోపం వచ్చి ఇతర రాజపుట్ సైన్యాలతో కలసి వచ్చి గుజరాత్ ను ముట్టడించాడు. సుల్తాన్ దళాలు రాణా చేతిలో ఘోరంగా ఓడిపోగా నిజాం ఉల్ ముల్క్ పారిపోయాడు. తరువాత రాణా గుజరాత్ ను కోపంతో దోచుకున్నాడు. సుల్తాన్ కు వచ్చి రాణా ను ఆపే ధైర్యం లేకపోయింది.  రాణా తన లక్ష్యం నెరవేరిందని భావించి చిత్తూరుకు తిరిగి వచ్చాడు.

ఈ అవమానాన్ని గుజరాత్ సుల్తాన్ మరిచిపోలేదు. అదే సంవత్సరం తరువాత, అతను 100,000 అశ్వికదళం మరియు 100 ఏనుగులతో కూడిన పెద్ద సైన్యాన్ని తయారుచేసి దానిని మాలిక్ అయాజ్ కింద పంపాడు. ఈ సైన్యంలో మాండూ నుండి వచ్చిన మాల్వా సుల్తాన్ మహమ్మద్ ఖిల్జీ సైన్యం చేరింది. రాజ్‌పుత్ ముఖ్యులంతా రణ సంగా ఆధ్వర్యంలో నిల్చున్నారు.

సుల్తాన్ సైన్యం రణ సంగా గవర్నర్ అశోక్ మల్ ఆధ్వర్యంలో ఉన్న మందసౌర్‌ను ముట్టడించింది. అశోక్ మల్ చంపబడ్డాడు కానీ కోట పడిపోలేదు. సుల్తాన్ మరియు రాణా సంగాలచే సమీకరించబడిన అపారమైన దళాలు ఒకదానికొకటి తలపడ్డాయి.

మాలిక్ అయాజ్‌పై అమీర్‌లకు ఉన్న అనారోగ్య భావన కారణంగా అతను పూర్తి శక్తితో కోటపైకి వెళ్లలేకపోయాడు. తాను ఓడిపోవడం ఖాయమని భావించి, రణ సంగతో సంధి చేసుకుని, గుజరాత్‌కు తిరిగి వెళ్లిపోయాడు. అక్కడ అందరూ అతనిని ఒక పిరికివాడిలా చూసారు.

రణ సంగా అనేక విజయాల తరువాత అతని లక్ష్యం కూడా పెరిగింది. అదే సమయంలో బాబర్ భారతదేశానికి వచ్చి ఢిల్లీ కి అధిపతి అయ్యాడు. రణ సంగా కు అప్పుడు ఢిల్లీ ని జయించాలి అనే ఆలోచన వచ్చింది. ముందుగా రాణా ఆఫ్ఘన్ అయిన మహమ్మద్ లోడీ ని తనకు సహాయంగా బాబర్ మీద యుద్ధానికి వప్పించాడు. అలాగే మేవాతి ముస్లిమ్స్ హాసన్ ఖాన్ మేవాతి ఆధ్వర్యంలో రాణా కు తమ సహాయాన్ని ఇచ్చారు. 

1527 సంవత్సరం లో బాబర్ ను ఇండియా వీడి వెళ్ళమని రాణా హెచ్చరిక పంపాడు. దాని కోసం తన సామంత రాజు అయిన రైసెన్ కు చెందిన సర్దార్  సిల్హాది ని బాబర్ తో మంతనాలు చేయటానికి  పంపాడు. సిల్హాది ని బాబర్ ప్రలోభపెట్టి తన వైపు తిప్పుకున్నాడు. వారు ఇద్దరూ కలిసి యుద్ధం కీలక స్థితి లో ఉండగా 35 ,000  సైనికులు  ఉన్న సిల్హాది సైన్యం బాబర్ వైపు తిరిగిపోతుంది అని పన్నాగం వేశారు. సిల్హాది చిత్తూర్ తిరిగి వెళ్లి యుద్ధం చేయక తప్పదు అని బాబర్ కు చెప్పాడు. అది ఒక  పచ్చి మోసం.

వారి సైన్యాలు Fatehpur సిక్రీ సమీపంలోని కాన్వా అనే ప్రదేశంలో యుద్ధానికి తలపడ్డాయి. యుద్ధం ప్రబల స్థితిలో ఉండగా సిల్హాది 35 ,000  మంది సైన్యం పధకం ప్రకారం బాబర్ వైపు తిరిగిపోయింది. దానితో యుద్ధం బాబర్ వైపు తిరిగింది కానీ అప్పటికి కూడా రాణా తన సైన్యం ముందు భాగాన్ని బలపరుస్తుండగా ఆయనకు గాయం తగిలి మూర్ఛపోయి గుర్రం మీదనుండి కిందకు పడిపోయాడు. రాజపుట్ సైన్యాలు తమ రాజు మరణించాడు అని భావించి యుద్ధరంగం, లోనుండి పారిపోగా మొఘుల్ సైన్యాలు యుద్ధం గెలిచాయి.

రాణా ను రాథోర్ బలగాలు రక్షించి చిత్తూరు కి తిరిగి తీసుకుని వెళ్లారు. అయన తన బలగాలను బాబర్ తో తిరిగి యుద్ధం చేయడానికి సమీకరించడం మొదలు పెట్టాడు. కానీ అయన సైన్యాధిపతులు కొందరు అది ఆత్మహత్యా సదృశ్యమైనది అని భావించి ఆయనను 1528  లో  విషం ఇచ్చి చంపేశారు. ఫిరంగులు లేకుండా గుర్రాలతో వాటిని ముట్టడించడం అనేది నిజంగా అత్మహత్య  తో సమానం మరి.

రాణా భార్య అయిన రాణి కర్ణావతి తరువాత Jauhar చేసింది. రాణా ప్రతాప్ సింగ్ రాణా సంగ్రామ్ సింగ్ మనుమడు.

ఈ వంశంలో ముగ్గురు గొప్ప శక్తివంతమైన రాజులు ఉన్నారు. మొదటి వాడు రణ కుంభా, ఈయన రణ సంగా తాతగారు. ఈయన తన జీవితంలో 56  యుధాలు చేసి అందులో ఒకటి కూడా ఓడిపోలేదు. ఈయన పేరు మీదే కుంబల్గర్హ్ దుర్గం నిర్మించబడింది.

రణ సంగా మనుమడు రాణా ప్రతాప్. ఈయన అక్బర్ పాలించిన అతి ధృడమైన ముఘల్ సామ్రాజ్యాన్ని యుద్ధంలో ఓడినా సరే బ్రతికి ఉన్నంత కాలం  ప్రతిఘటించాడు. ఈ మువ్వురూ మువ్వురే.

PERIYAR AND ANTI HINDI AGITATIONS.

 

Erode Venkatappa Ramasamy Naicker (later Periyar) was born at Erode in 1879 in a Kannada Balija merchant family. He had one elder brother and 2 sisters. He spoke Kannada, Telugu and Tamil. Ramasamy attended school only for 5 years and then joined his father’s trade at the age of 12. He used to listen to Tamil Vaishnavaite Gurus who gave discourses at his house and who enjoyed his father’s hospitality. At the age of 12 itself, he started questioning the contradictions in the Hindu mythological stories. As he grew up he came to the conclusion that religion is used to fool innocent people and took it on himself to warn people against superstitions and priests.

In 1904 he visited Kashi. There he saw the begging that takes place in the temple as well as floating bodies. At choultries when he was hungry, he was refused meals and only Brahmins were being fed. Then he disguised himself as a Brahmin wearing the sacred thread, but he was caught before he could have any food. Ultimately he had to satisfy his hunger with the leftovers on the street. This discriminatory attitude based on caste deeply troubled Ramasamy. The incidents that happened to him at Kashi made him turn into an atheist. He entered Kashi as a half-believer and left it as a non-believer.  

Ramasamy joined the Congress in 1919. Later he held the Chairmanship of Erode Municipality and furthered the Congress programs there. In 1922 he was elected President of the Madras Presidency Congress Committee at Tirupur where he strongly advocated for reservation in Government jobs and education. His attempts were however, defeated by the Congress party and he left the party in 1925. In 1929 Ramasamy announced the deletion of his caste name Naicker from his name.

The Vaikom temple in the Kingdom of Travancore had strict laws of untouchability against which Ramasamy led an agitation. Not only were Dalit’s not allowed into this temple, they also could not walk in any of the adjoining by lanes that led to the temple. Gandhi finally reached an agreement with the Regent of Travancore after which they were allowed in all the by lanes except on the East side, finally only in 1936 all were allowed into the roads as well as into the temple.

Ramasamy founded the “Self Respect Movement” for equality and against blind customs, ceremonies and superstitious beliefs, full rights to women inter caste and inter-religious marriages, widow re marriages and so on. A Tamil weekly “Kudi Arasu” and an English journal “Revolt” were started to espouse the cause. The movement received the sympathy of the Justice Party.

To found the right ideological and administrative moorings for the Movement and studying social and political movements, Ramasamy visited Malaya, Singapore and then many countries of Europe including England, France, Spain, Germany and also Russia. He stayed in Russia for 3 months. This tour shaped the political ideology of his movement. On socio economic issues Ramasamy was a Marxist but he did not advocate abolition of private ownership.

In 1937 C Rajagopalachari became the CM of Madras Presidency and introduced Hindi as a compulsory language at schools. This led to a series of anti-Hindi agitations. The Justice Party and Ramasamy organised anti Hindi protests which ended after numerous arrests by the Rajaji Government. The agitation simmered for 3 years. 2 people were killed and 1198 jailed in the agitation which included women and children. The Government resigned in 1939 and the Governor Lord Erskine withdrew the mandatory Hindi education in 1940.

The Justice Party was formed in 1916 to oppose the economic and political power of the Brahmin groups. Their goal was to render Justice to the non-Brahmin groups. Brahmanical priesthood, and Sanskrit social class-value hierarchy were blamed for the inequalities among the non-Brahmin caste groups. Ramasamy became the President of the Justice Party in 1939 and stayed so till 1944. 

When he was the President of the Justice Party in 1944, Ramasamy declared in a rally that from then onwards the party would be known as the Dravidar Khazagam. Hindi and ceremonies that had become associated with Brahmanical priesthood were identified by them as alien culture and came under verbal attack.

In 1949, Ramasamy’s chief lieutenant Conjeevaram Natarajan Annadurai established the Dravida Munnetra Khazagam due to differences between the two. Annadurai compromised with the Government at Delhi but advocated increased state independence. Later some people from the Dravidar Khazagam joined the DMK. Both the parties have carried out their Dravidian agenda.

In 1956 despite warnings Ramasamy organised a procession to Marina beach and burnt the pictures of Lord Rama. For this he was arrested and sent to prison. In 1958 he went to Bangalore for the All India Official language Conference where he advocated English to be the sole official language. Finally Ramasamy died in 1973 aged 94. 

It was Periyar who was an ideologue for the anti-Hindi agitation and it proceeded in later times in the following manner.

The largest anti Hindi agitation occurred from 1948 to 1950. After Independence, the central Government instructed all the states to make Hindi compulsory in schools. The Congress Government of Madras under Ramasamy Reddiar made Hindi compulsory in schools in 1948. Periyar again launched another agitation. Finally, there was a settlement between the Government and the agitators and the agitation was withdrawn. In 1950 Hindi is made an optional subject in schools by the Government.

There was a huge debate in the constituent assembly and pro Hindi and anti-Hindi factions debated fiercely with each other. Ultimately after 3 years of debate a compromise was arrived at by the constituent assembly in 1949 and it was called the Munshi-Ayyangar formula ( After KM Munshi and Gopalaswamy Ayyangar). Part XVII of the Indian constitution was drafted as per the compromise. It did not mention any national language; instead, it defined only the official languages of the Union. Hindi would be the official language of the Union and for 15 years English would be used for all official purposes.  After 5 years a language commission is to be appointed to recommend how to promote Hindi and phase out English.

By 1955, the Government started using Hindi along with English for all specific purposes of the Union. In the same year Nehru appointed the Official Language Commission which in 1956 recommended replacing English by Hindi. But the opposition to Hindi grew stronger and Rajaji who himself once made Hindi compulsory when he was CM opposed it now. Rajaji declared that Hindi is as foreign to non-Hindi speakers as English is to the Hindi speakers. DMK went as far as secession if Hindi is imposed. Finally, in 1959 Nehru gave an assurance to non-Hindi speakers that they can have English as an alternate official language as long as they wanted.   

When Shastri became the PM in 1964 there were fears because Shastri, and his senior cabinet colleagues Moraraji Desai and Gulzarilal Nanda were strong Hindi protagonists.

In 1965 there was a massive anti-Hindi agitation in Tamilnadu and paramilitary had to be called in and 70 people died (unofficial reports put the death toll at 500) and there was huge rioting in the state and mobs killed 2 policemen. Violence gradually increased and even the students lost control of the agitation. Then 2 central ministers C. Subramaniyam and Alagesan resigned in protest against the centre's language policy. President S. Radhakrishnan refused to accept the resignations despite Shastri’s recommendation to do so. Shastri then backed down and made a broadcast on the Radio that he was shocked by the agitation and promised to honour Nehru’s assurances on English.